426
cuma öğlene doğru, daha önce bir kere bilet transferi haricinde hiçbir muhabbetimiz olmayan, bir sözlük yazarından gelen bilet mesajı ve akabinde başka bir sözlük yazarından gelen "böyle bir şey için 15 gün aç yatılır" şeklindeki son derece iktisadi bilimsellikte kar-zarar analizi sonucu yaşanan 45 dakikalık bir sekans sayesinde yerinde takip etme şansı bulduğum şampiyonluk maçı.
sanırım net hatırladığım ilk şampiyonluk maçı 23 mayıs 1999 antalyaspor galatasaray maçıydı. birinci fatih terim dönemindeki serinin üçüncü ayağının resmileştiği, takımın staddan otele bir otobüsün damında gidip sonra da oteldeki havuzda taraftarlarla birlikte kutlama yaptığı o unutulmaz maç.
hatta yaşı yetenler tugay kerimoğlu'nun havuza atlayışlarını falan da hatırlar...
10 yaşında, çok da kendini bilmeyen bir çocuk olarak ekran başında takip etmiştim. her galatasaraylı evin demirbaşı olan gazetelerin verdiği bayrağımızı babamla iki ucundan tutup dalgalandırarak müthiş bir şekilde kutlamıştık şampiyonluğu.
yerinde yaşadığım ilk şampiyonluk maçı da rahmetli mabedimizin son şampiyonluk maçı olan 10 mayıs 2008 galatasaray gençlerbirliği oftaş maçı idi. çağrı hakan balta'nın annesinin karnındayken tüm türkiye'ye selam verdiği, kapıda dağıtılan plastik aslan pençlerinin frizbi niyetine havalarda uçuştuğu, maç sonunda sahaya aslan girecek dedikodulara aldırış etmeyip sahaya dalan yüzlerce insanın aslan gelince geri döndüğü, kaynak götüm ajansının verilerine göre 300 bin bilet talebi olup 22 bin şanslının yerinde izleyebildiği maç...
iki haftada bir bilet için sabahlamalı, otobüsle x ilinden istanbul'a gidip gelmeli, uyuyup uyanıp yemek yemek dışında tek ciddiye aldığı şey bu olan ümitsiz vaka bir uni elemanı olarak yaşamıştım o maçı. 1 gece ve 1 sabah boyunca yasal karaborsacımız biletix'in önünde yatarak başlamıştı 3 gece evvelinden. uzun uzun anlatıp da kasvete boğmaya gerek yok ama, kendim dahil herkesten ve her şeyden kaçarak yaşanmış bir şampiyonluktu...
bu da ikincisi oldu işte...
bu sefer doya doya, kimselerden kaçmadan, her şeyin farkında olarak, tadını sonuna kadar çıkararak...
arena vadistanbul patikasının bile...
sanırım net hatırladığım ilk şampiyonluk maçı 23 mayıs 1999 antalyaspor galatasaray maçıydı. birinci fatih terim dönemindeki serinin üçüncü ayağının resmileştiği, takımın staddan otele bir otobüsün damında gidip sonra da oteldeki havuzda taraftarlarla birlikte kutlama yaptığı o unutulmaz maç.
hatta yaşı yetenler tugay kerimoğlu'nun havuza atlayışlarını falan da hatırlar...
10 yaşında, çok da kendini bilmeyen bir çocuk olarak ekran başında takip etmiştim. her galatasaraylı evin demirbaşı olan gazetelerin verdiği bayrağımızı babamla iki ucundan tutup dalgalandırarak müthiş bir şekilde kutlamıştık şampiyonluğu.
yerinde yaşadığım ilk şampiyonluk maçı da rahmetli mabedimizin son şampiyonluk maçı olan 10 mayıs 2008 galatasaray gençlerbirliği oftaş maçı idi. çağrı hakan balta'nın annesinin karnındayken tüm türkiye'ye selam verdiği, kapıda dağıtılan plastik aslan pençlerinin frizbi niyetine havalarda uçuştuğu, maç sonunda sahaya aslan girecek dedikodulara aldırış etmeyip sahaya dalan yüzlerce insanın aslan gelince geri döndüğü, kaynak götüm ajansının verilerine göre 300 bin bilet talebi olup 22 bin şanslının yerinde izleyebildiği maç...
iki haftada bir bilet için sabahlamalı, otobüsle x ilinden istanbul'a gidip gelmeli, uyuyup uyanıp yemek yemek dışında tek ciddiye aldığı şey bu olan ümitsiz vaka bir uni elemanı olarak yaşamıştım o maçı. 1 gece ve 1 sabah boyunca yasal karaborsacımız biletix'in önünde yatarak başlamıştı 3 gece evvelinden. uzun uzun anlatıp da kasvete boğmaya gerek yok ama, kendim dahil herkesten ve her şeyden kaçarak yaşanmış bir şampiyonluktu...
bu da ikincisi oldu işte...
bu sefer doya doya, kimselerden kaçmadan, her şeyin farkında olarak, tadını sonuna kadar çıkararak...
arena vadistanbul patikasının bile...
