5
türk futbolcularının talihsizliği başlığı altında saydığım nedenler, yaklaşık 7 yıl boyunca, istanbul'da bizzat içinde yer aldığım futbol dünyasında yaptığım gözlemlerdir. bunlar tabi ki bütün resmi ortaya koymuyor ama bir fikir veriyor.
öncelikle beliteyim ki ülkemiz brezilya ve arjantinle asla kıyaslanamaz. brezilya dünya futbolunda bir ekol. arjantin de öyle. onlar 1930'larda dünya şampiyonu olurken, türkiye'de istanbul dışında futbol topunu gören yoktu. futbol oynamak günah sayılıyordu ve aileler çocuklarının değil futbol, top oynamasına bile izin vermiyordu.
brezilya'da altyapılara yapılan yatırım türkiye ile kıyas kabul etmez. bir arkadaşım brezilya seyahatinde santos kulübünü görmüştü. aynen şunu söylüyordu, istanbul'daki bütün kulüpleri toplasan bir santos etmez. yetmiş yıl önce kurmuşlar o tesisleri ve hala da geliştirmeye devam ediyorlar. oniki tane çim antreman sahaları olduğunu söylemişti. araştıranlar bunu pek ala bilirler. bizde yıl olmuş 2017 galatasaray a takımının bile gerçek manada sadece bir antreman sahası var. ikibuçuk tane de altyapı için var etti 3,5. futbolcu yetiştirmek için antreman sahan yoksa nasıl futbolcu yetiştireceksin.
istanbul'da büyük takımlar dahil tüm altyapı futbolcuları 2010 yılına kadar lig maçlarını toprak sahalarda yapıyorlardı. küçükçekmece, kocasinan, küçükköy, zeytinburnu, silahtar ve daha nice top sahası toprak zemindi ve çocuklar her maç birer kilo toz yutarlardı. bugün bu sahaların birçoğu sentetik (suni çim) zemin haline getirildi ki toprak zemin kadar zararlı olduğu sır değil.
avrupa'da ekol ülkeler ile kıyasladığımızda zaten gülünç durumdayız. almanya, ingiltere, fransa, hollanda, belçika bizzat gördüğüm ülkeler. orada futbol tam anlamıyla endüstri halini almış. teknolojiden de yararlanarak müthiş tesisler kurmuşlar. fransa ve belçika son yıllarda futbolcu fabrikasına dönüştü. ihraç ettikleri futbolculardan elde ettikleri gelir bizim bütün ligleri satın alır.
türk futbolcularının karakter yapılarına işi indirgemek ve tüm sorumluluğu onlara yüklemek yüzeysel ve yanlış bir bakış açısı ve asla doğru değil. tüm avrupadaki türklerin nüfusu yaklaşık dört milyon. oradan yüzlerce futbolcu çıkıyor ve birçoğu dünya yıldızı. mesut özil, ilkay gündoğan, emre can, hakan çalhanoğlu, ömer toprak, altıntop kardeşler ve daha niceleri türk değil mi? onları bizden farklı kılan ne? tabi ki altyapı eğitimleri, tabi ki bilimsel çalışmaları tabi ki o ülkelerdeki imkanlardan yararlanmaları.
altyapı eğitimini avrupa'da almak, bugün bir avantaj olarak görülüyorsa başka şeyi tartışmak gereksiz ama yine de açıklamak faydalı olur diye düşündüm.
biz futbolu sadece yarışmak ve türkiye'de şampiyonluklar kazanmak olarak görürsek bir adım ileri gidemeyiz. önce kafa yapımızı değiştirmeliyiz. tıpkı turizme yapılan yatırım gibi, tıpkı teknolojiye yapılan yatırımlar gibi, tıpkı sanayiye yapılan yatırımlar gibi futbola ve spora da yatırım yapmalıyız. bunun için;
1-tff'nin altyapılar için ayırdığı kaynak dört katına çıkarılmalı, tesisleşme ve çim saha yapımına hız verilmeli. profesyonel takımlara sıkı disiplin getirilerek yıllık bütçelerinin %5'i kadar altyapı yatırımı şartı getirilmeli. örneğin galatasaray ve diğer takımlar yıllık 70 m € harcama yapıyorsa bunun %5'i olan 3,5 m € kaynaktan kesilmek suretiyle bizzat tff tarafından altyapı yatırımlarına aktarılmalı. almanya gibi bir seferde bir milyar €'yu ayıramayabiliriz ama üç-beş yıla yayarak bunu gerçekleştirebiliriz.
2-özellikle istanbul ve diğer büyük şehirlerimizdeki çim antreman sahası sayısı derhal iki hatta üç katına çıkarılmalı. dikkat edilirse stat demiyorum çim antreman sahası diyorum. statlar için son yıllarda büyük yatırımlar yapıldı ama altyapılar için yapılmadı. o statlarda oynayacak futbolcular hangi sahalarda yetişecek?
3-alyapı hocaları eğitim için yurtdışına gönderilmeli, yurtdışından deneyimli altyapı hocaları ülkemize getirilmeli ve sabırlı çalışmalar yapılmalı.
bunları yapmazsak ne mi olur. her yıl 200-300 milyon €, yabancı futbolcu transferi ve ücretleri için harcanır, kaynaklarımız heba olur, yurt dışına da bir tane futbolcu gönderemeyiz.
sonuç olarak yazık olur...
öncelikle beliteyim ki ülkemiz brezilya ve arjantinle asla kıyaslanamaz. brezilya dünya futbolunda bir ekol. arjantin de öyle. onlar 1930'larda dünya şampiyonu olurken, türkiye'de istanbul dışında futbol topunu gören yoktu. futbol oynamak günah sayılıyordu ve aileler çocuklarının değil futbol, top oynamasına bile izin vermiyordu.
brezilya'da altyapılara yapılan yatırım türkiye ile kıyas kabul etmez. bir arkadaşım brezilya seyahatinde santos kulübünü görmüştü. aynen şunu söylüyordu, istanbul'daki bütün kulüpleri toplasan bir santos etmez. yetmiş yıl önce kurmuşlar o tesisleri ve hala da geliştirmeye devam ediyorlar. oniki tane çim antreman sahaları olduğunu söylemişti. araştıranlar bunu pek ala bilirler. bizde yıl olmuş 2017 galatasaray a takımının bile gerçek manada sadece bir antreman sahası var. ikibuçuk tane de altyapı için var etti 3,5. futbolcu yetiştirmek için antreman sahan yoksa nasıl futbolcu yetiştireceksin.
istanbul'da büyük takımlar dahil tüm altyapı futbolcuları 2010 yılına kadar lig maçlarını toprak sahalarda yapıyorlardı. küçükçekmece, kocasinan, küçükköy, zeytinburnu, silahtar ve daha nice top sahası toprak zemindi ve çocuklar her maç birer kilo toz yutarlardı. bugün bu sahaların birçoğu sentetik (suni çim) zemin haline getirildi ki toprak zemin kadar zararlı olduğu sır değil.
avrupa'da ekol ülkeler ile kıyasladığımızda zaten gülünç durumdayız. almanya, ingiltere, fransa, hollanda, belçika bizzat gördüğüm ülkeler. orada futbol tam anlamıyla endüstri halini almış. teknolojiden de yararlanarak müthiş tesisler kurmuşlar. fransa ve belçika son yıllarda futbolcu fabrikasına dönüştü. ihraç ettikleri futbolculardan elde ettikleri gelir bizim bütün ligleri satın alır.
türk futbolcularının karakter yapılarına işi indirgemek ve tüm sorumluluğu onlara yüklemek yüzeysel ve yanlış bir bakış açısı ve asla doğru değil. tüm avrupadaki türklerin nüfusu yaklaşık dört milyon. oradan yüzlerce futbolcu çıkıyor ve birçoğu dünya yıldızı. mesut özil, ilkay gündoğan, emre can, hakan çalhanoğlu, ömer toprak, altıntop kardeşler ve daha niceleri türk değil mi? onları bizden farklı kılan ne? tabi ki altyapı eğitimleri, tabi ki bilimsel çalışmaları tabi ki o ülkelerdeki imkanlardan yararlanmaları.
altyapı eğitimini avrupa'da almak, bugün bir avantaj olarak görülüyorsa başka şeyi tartışmak gereksiz ama yine de açıklamak faydalı olur diye düşündüm.
biz futbolu sadece yarışmak ve türkiye'de şampiyonluklar kazanmak olarak görürsek bir adım ileri gidemeyiz. önce kafa yapımızı değiştirmeliyiz. tıpkı turizme yapılan yatırım gibi, tıpkı teknolojiye yapılan yatırımlar gibi, tıpkı sanayiye yapılan yatırımlar gibi futbola ve spora da yatırım yapmalıyız. bunun için;
1-tff'nin altyapılar için ayırdığı kaynak dört katına çıkarılmalı, tesisleşme ve çim saha yapımına hız verilmeli. profesyonel takımlara sıkı disiplin getirilerek yıllık bütçelerinin %5'i kadar altyapı yatırımı şartı getirilmeli. örneğin galatasaray ve diğer takımlar yıllık 70 m € harcama yapıyorsa bunun %5'i olan 3,5 m € kaynaktan kesilmek suretiyle bizzat tff tarafından altyapı yatırımlarına aktarılmalı. almanya gibi bir seferde bir milyar €'yu ayıramayabiliriz ama üç-beş yıla yayarak bunu gerçekleştirebiliriz.
2-özellikle istanbul ve diğer büyük şehirlerimizdeki çim antreman sahası sayısı derhal iki hatta üç katına çıkarılmalı. dikkat edilirse stat demiyorum çim antreman sahası diyorum. statlar için son yıllarda büyük yatırımlar yapıldı ama altyapılar için yapılmadı. o statlarda oynayacak futbolcular hangi sahalarda yetişecek?
3-alyapı hocaları eğitim için yurtdışına gönderilmeli, yurtdışından deneyimli altyapı hocaları ülkemize getirilmeli ve sabırlı çalışmalar yapılmalı.
bunları yapmazsak ne mi olur. her yıl 200-300 milyon €, yabancı futbolcu transferi ve ücretleri için harcanır, kaynaklarımız heba olur, yurt dışına da bir tane futbolcu gönderemeyiz.
sonuç olarak yazık olur...
