549
çok yorgunum sözlük. bireysel olarak bir sıkışmışlık hissi zaten bünyede duruyorken her gün bambaşka haberlerle içim daha da daralıyor. ülkenin geleceğine dair umut ve ışığın hiç sönmemesini istememe rağmen gelecek o kadar da parlak gözükmüyor. içeride 2 yaşında dünyanın keşmekeşinden bihaber evladım mışıl mışıl uyuyor, tek derdi istediği müzikle oyun oynamak ve güzelce karnını doyurmak. ben evladımın üzerine titrerken nice aileler evlatlarını neredeyse 1 aydan beri göremiyor. yatarı olmayan suçlardan dolayı 4 duvar arasındalar. bir yandan dünyanın gözünü kulağını kapadığı gazze'de içler acısı görüntüler geliyor, oğlumdan daha küçük çocukların cansız bedenlerini taşımak zorunda kalan ana babalar düşüyor sosyal medyada ekranıma, darlanıyorum.
çocuğumun bu kadar hareketli olmasından bazen yorulup "of" dedim diye kendimden utanıyorum. çocukken bize anlatılan dünya gözümün önüne geliyor, bir de şimdi yaşadığımız gerçeklik. sıkılıyorum.
futboldan aldığım zevkten utanıyorum.
şu dertleşme duvarını okuyorum da, renktaşlarımda ne dertler var, senin bu yaptığın da iş mi diyorum sonra. ama ne içilen biralar, ne dinlenen şarkılar senin kafanda dönen tilkilerin sabit kalmasını sağlayamıyor işte ne yazık ki. zaten bu dertleşme duvarı da o yüzden var değil mi? dert bizde de derman kimde sorusu yanıt bulamıyor çoğu zaman. ve ömürden bir gün daha geri gelmemek üzere kapanıyor.
çocuğumun bu kadar hareketli olmasından bazen yorulup "of" dedim diye kendimden utanıyorum. çocukken bize anlatılan dünya gözümün önüne geliyor, bir de şimdi yaşadığımız gerçeklik. sıkılıyorum.
futboldan aldığım zevkten utanıyorum.
şu dertleşme duvarını okuyorum da, renktaşlarımda ne dertler var, senin bu yaptığın da iş mi diyorum sonra. ama ne içilen biralar, ne dinlenen şarkılar senin kafanda dönen tilkilerin sabit kalmasını sağlayamıyor işte ne yazık ki. zaten bu dertleşme duvarı da o yüzden var değil mi? dert bizde de derman kimde sorusu yanıt bulamıyor çoğu zaman. ve ömürden bir gün daha geri gelmemek üzere kapanıyor.
