1946
azar azar ölüyoruz. hergün bir yurttaş ihmale kurban gidiyor, bir orman düşüncesizliğe kurban gidiyor, bir aile fakirliğe kurban gidiyor. her geçen gün azar azar bitiyoruz. metroda hayattan bezmiş insanlar... hayatın birçok güzelliğinden, meyvesinden hiç faydalanamadan geçen ömürler. istanbul'da denizi görmeyenler... yaşıtları ülke ülke gezerken kendi köyünden başka bir yere gidemeyen büyüklerimiz. 3 harfli marketlerden bile bir şey alırken 2 kez düşünmek... bu liste uzar gider. en acısıda kuyuya düşmek değil. kuyuda sesimizi duyuramamak. ya da sesi duyurmak için bir şey yapamamak. tünelin ucunda ışık yok.
