321
bunca yıllık hayatımda beni bu kadar kahreden, bu kadar hırpalayan, bu kadar perişan eden başka bir maç yok. hasan vezir'in hat-trick olayında daha bebektim. onu hatırlamam mümkün değil. ama bu 2-2'lik maçı bizzat yaşadım. son yirmi yılda dört kere şampiyon olabilmiş beşiktaş taraftarı geçen seneden beri müthiş gaza gelmiş, namağlup şampiyon olacaklarını iddia ederek ortalarda gezinmiş, yedeklerinin galatasaray'ın dengi olduğunu söyleyebilecek kadar havalanmış vaziyetteydiler. aylardır vodafone arena'da bizle oynayacakları derbi hakkında atıp tutmaları sinirlerimi zıplatıyordu. maçtan önce galip olmayı elbette isterim ama beraberlik de fena değil diyordum. çünkü vodafone arena gibi ligin en zor deplasmanlarından birinden 1 puan bile çıkarabilmek iyiydi. maç başlayıp ilk golümüz gelince bir tane yiyip berabere kalırız diye düşünüyordum. ama ikinci golü atınca tamam bu iş bitti, maçı aldık havasına girmiştim. hatta maçtan sonra kızdıracağım beşiktaşlı arkadaşlara söyleyeceklerimi hazırlamıştım. ama sağolsun chedjou, yasin ve xelçuk bütün hayallerimi baltaladılar.
2-1 olunca maç en kötü böyle biter diye umuyorken ikinci golün gelmesi beni müthiş demoralize etti. önümdeki çayı yudumlamaktan acizdim. yıkılmış, perişan haldeydim. 2015-2016 sezonu olsa fazla üzülmezdim. ama bu sene en büyük rakibimizi yenip liderlik koltuğuna oturmak daha önemliydi. her şeyden önce egoları sirius'a ulaşmış beşiktaş taraftarının heveslerini kursaklarında bırakmak istiyorduk ama olmadı. beşte beş yapan eren yine gönülleri fethetti. hasan şaş'tan bu yana görmediğim şekilde ipe dizip gol atan bruma çıldırttı. serenati düzlüklerinde kedi akrabaları olan muslera mest etti. bu üçü dışındakiler en güzel yerlerden rakibin gollerini seyretti. yazık oldu tüm emeklere. ama oynana futbol ilerisi için umut verdi. üstelik serdar aziz, de jong, podolski ve kolbein'in sakatlık yaşadığı dönemde.
bir parantez de riekerink bey için açılmalı. yasin'e ve selçuk'a o kadar zaman sabretmesi ve sinan gümüş'ü oyuna çok geç alması kendisine yakışmadı. yine de kendisi bizim klopp'umuz olmaya aday. türk futbolu bu kadar efendi adamları sindirip harcamakta oldukça maharetli. ama biz onu yedirmeyiz. kendisi umarım hatalarından ders almayı bilen biridir. bu sayede mayıslar yine bizim olur.
2-1 olunca maç en kötü böyle biter diye umuyorken ikinci golün gelmesi beni müthiş demoralize etti. önümdeki çayı yudumlamaktan acizdim. yıkılmış, perişan haldeydim. 2015-2016 sezonu olsa fazla üzülmezdim. ama bu sene en büyük rakibimizi yenip liderlik koltuğuna oturmak daha önemliydi. her şeyden önce egoları sirius'a ulaşmış beşiktaş taraftarının heveslerini kursaklarında bırakmak istiyorduk ama olmadı. beşte beş yapan eren yine gönülleri fethetti. hasan şaş'tan bu yana görmediğim şekilde ipe dizip gol atan bruma çıldırttı. serenati düzlüklerinde kedi akrabaları olan muslera mest etti. bu üçü dışındakiler en güzel yerlerden rakibin gollerini seyretti. yazık oldu tüm emeklere. ama oynana futbol ilerisi için umut verdi. üstelik serdar aziz, de jong, podolski ve kolbein'in sakatlık yaşadığı dönemde.
bir parantez de riekerink bey için açılmalı. yasin'e ve selçuk'a o kadar zaman sabretmesi ve sinan gümüş'ü oyuna çok geç alması kendisine yakışmadı. yine de kendisi bizim klopp'umuz olmaya aday. türk futbolu bu kadar efendi adamları sindirip harcamakta oldukça maharetli. ama biz onu yedirmeyiz. kendisi umarım hatalarından ders almayı bilen biridir. bu sayede mayıslar yine bizim olur.
