355
9 aydır insanlara bir şeyler anlatmaya çalışıyorum sözlük.
ilk günlerde henüz ortalık çok karışmamışken, okuduğum bölüm gereği ''neden gezi parkı'nın park olarak kalması gerektiğini'' anlatmaya çalıştım.
çok değil birkaç gün sonra ''polis müdahalesinin ideolojik fark gözetmeksizin her kesimden tepki görmesi gerektiğini'' anlatmaya çalıştım.
sonra ''eylemlerin ideolojik bir çizgiye çekilmemesi gerektiğini'' anlatmaya çalıştım.
daha sonra ''evde oturanlarla sokaktakiler arasındaki gerilimi arttıracak hareketlerden kaçınılması gerektiğini'' anlatmaya çalıştım.
devamında ''eylemlerde polis'le polis olunmaması, şiddetin eylemi kirleteceğini anlatmaya çalıştım''
.
.
.
ortalık biraz olsun duruldu derken;
yolsuzluk operasyonları patladı.
ben yine çok üstüme vazifeymiş gibi ''kirlenmiş siyasetçini değil ideolojini-inancını koru'' diye önden atıldım.
diğer tarafa da ''bunlar şimdi kavga ediyor hiç biri senin dostun değil'' dedim.
tapelere mümkü olduğunca objektif yaklaşmaya çalıştım. ''şu olmuş olabilir, bu olmamış olabilir'' dediğim konular oldu.
bugün kendimi ''berkin'in ölümüne üzülmek için taraf olmak gerekmediğini'', ''sapanlı bir fotoğrafın 15 yaşındaki çocuğun ölümünü meşrulaştırmayacağını'' anlatırken buldum.
düşündüm.
belki de ilk defa zihnimde birkaç adım geri gidebildim.
ne oldu biliyor musun sözlük?
hiç bişey.
ben bu kadar uğraştım. her fikre, her ideolojiye doğru bildiğimi söyledim. elimden geldiğince romantik davranmamaya, olabildiğince realist olmaya çalıştım.
ama boşuna uğraşmışım.
belki bu kadar anlatımın sonucu biraz yüzeysel gelecek ama; ''insanlar inanmak istediklerine inanıyorlar''
belki biat kültürüyle yetişmesinden, belki yılların birikimiyle elde ettiği doğruları çöpe atmak istemeyişinden, belki o doğruların artık etten kemikten kendisinin bir parçası olmasından, belki kahrolasıca egosundan asla vazgeçmiyorlar.
ali'leri, ethem'leri, berkin'leri kaybettik.
hiç bişey değişmedi sözlük.
artık uğraşacak gücüm kalmadı.
ilk günlerde henüz ortalık çok karışmamışken, okuduğum bölüm gereği ''neden gezi parkı'nın park olarak kalması gerektiğini'' anlatmaya çalıştım.
çok değil birkaç gün sonra ''polis müdahalesinin ideolojik fark gözetmeksizin her kesimden tepki görmesi gerektiğini'' anlatmaya çalıştım.
sonra ''eylemlerin ideolojik bir çizgiye çekilmemesi gerektiğini'' anlatmaya çalıştım.
daha sonra ''evde oturanlarla sokaktakiler arasındaki gerilimi arttıracak hareketlerden kaçınılması gerektiğini'' anlatmaya çalıştım.
devamında ''eylemlerde polis'le polis olunmaması, şiddetin eylemi kirleteceğini anlatmaya çalıştım''
.
.
.
ortalık biraz olsun duruldu derken;
yolsuzluk operasyonları patladı.
ben yine çok üstüme vazifeymiş gibi ''kirlenmiş siyasetçini değil ideolojini-inancını koru'' diye önden atıldım.
diğer tarafa da ''bunlar şimdi kavga ediyor hiç biri senin dostun değil'' dedim.
tapelere mümkü olduğunca objektif yaklaşmaya çalıştım. ''şu olmuş olabilir, bu olmamış olabilir'' dediğim konular oldu.
bugün kendimi ''berkin'in ölümüne üzülmek için taraf olmak gerekmediğini'', ''sapanlı bir fotoğrafın 15 yaşındaki çocuğun ölümünü meşrulaştırmayacağını'' anlatırken buldum.
düşündüm.
belki de ilk defa zihnimde birkaç adım geri gidebildim.
ne oldu biliyor musun sözlük?
hiç bişey.
ben bu kadar uğraştım. her fikre, her ideolojiye doğru bildiğimi söyledim. elimden geldiğince romantik davranmamaya, olabildiğince realist olmaya çalıştım.
ama boşuna uğraşmışım.
belki bu kadar anlatımın sonucu biraz yüzeysel gelecek ama; ''insanlar inanmak istediklerine inanıyorlar''
belki biat kültürüyle yetişmesinden, belki yılların birikimiyle elde ettiği doğruları çöpe atmak istemeyişinden, belki o doğruların artık etten kemikten kendisinin bir parçası olmasından, belki kahrolasıca egosundan asla vazgeçmiyorlar.
ali'leri, ethem'leri, berkin'leri kaybettik.
hiç bişey değişmedi sözlük.
artık uğraşacak gücüm kalmadı.
