7
galatasaray'ımla buluştuğum ilk maç.stada girdiğim anı hiç unutamıyorum,binlerce insan hep bir ağızdan bağırıyor ve her taraf sarı kırmızı.aslında günler öncesinde hayaller kuruyordum ama hiçbiri bu kadar büyük,bu kadar güzel değildi.kalakaldım öyle, etrafı incelemeye başladım taa ki babam oturacağımız yere götürmek için elimden tutana kadar.ardından oturduk koltuğa,güneş tam karşımızda alnımızın çatına vuruyor ama bana mısın demiyorum yeni yeni öğrenmeye çalıştığım tezahüratları mırıldanıyorum.o sırada sağımdan bir bayrakçı geçiyor bağırıyorum babama,o da hayır der mi.bayrağımı da alıyorum,maç da başlıyor.gollerimiz geldikçe yerimde duramıyorum neredeyse atlayacağım sahaya.ve öyle bir an geliyor ki bugün bile o gün o stadda olduğuma,o anları gördüğüme şükrederim.orhan ak tam önümüzde topu ceza sahasına yolluyor,ümit karan topa gelişine tam köşeye vuruyor ve o klasik parmağını yukarı kaldırarak yaptığı sevinci yapıyor.eve döndüğümüzde anneme,okulda ise arkadaşlara bu golü anlatıyorum,geceleri ise rüyalarımda yine o dakikalar.hayatımda gördüğüm en güzel goldü hem de canlı gördüm var mı ötesi.işte böyle başladı galatasaray'ımla yaşadığım dakikalar ardından o yıl ankara'ya taşındık burda da birçok maça gittim ama hala o günü hatırlar ve sürekli muhabbetini yaparız babamla.
