7080
galatasaray eski teknik direktörü. maalesef tanımı artık bu.
4 sene üst üste şampiyon olduğumuzda henüz çocuktum. ama her maçı radyodan televizyondan bir şekilde izliyordum. şampiyonluk almanakları, gazetelerin verdiği posterler vs hepsini biriktiriyordum ve her karede de bu güzel adam vardı. öyle ki kendisini artık babam gibi görüyordum. çok seviyordum abi napayım. o duruşu, konuşması, gülüşü, sevinişi, üzülüşü her şeyiyle. uefa finalindeki o ağlayışını unutamam. 2000'de gönderildiğinde hiç hazmedememiştim. hep bir gün geri gelecek diyordum ki yine geldi rahmetli özhan başkan zamanında. bu sefer elinde kötü kadro vardı, koşullar zordu, olimpiyat yollarındaydık amk. buna rağmen ligi sergen'in son dakika golüyle ikinci tamamladık. zaten tff, hakem ordusu sayesinde kaybetmiştik şampiyonluğu. başarılıydık yani. 6 yediğimiz takıma 20 puan fark atmıştık. gel gör ki diğer sezon yine gönderildi. o stattan ayrılırken taraftarın ağlaması, onun lehine verdiği tezahüratları unutamam. silinmez abi böyle şeyler hafızalardan. yine gelecek dedim, ki yine geldi. hem de en kötü zamanda. 2 yılda 2 şampiyonluk, 2 süper kupa, şl çeyrek finali. oynadığımız derbilerde sadece 2 mağlubiyet ve rakiplere karşı elde edilen psikolojik üstünlük. mükemmel bir karne yine. bu sefer gitmeyecek dedim. sir alex ferguson gibi kalacak dedim. ama dış güçler galatasaray'ın önünü kesmeliydi. ve kesti de.
2013-2014 sezonuna girerken londra'da evinde arsenal'i yenip emirates cup'ı ardından fenerbahçe'yi yenip süper kupayı aldık. sonra ne oldu. başbakan acun ve rıdvan'dan öneri aldı ve milli takımın başına fatih hocanın geçmesini istedi. padişah isteyince malum reddedilmez, tüpçü de emiri aldı tabi. fatih hoca da milli menfaatler ayağına reddedemedi. ve sonrasında türk spor medyasının iğrençlikleri ile bulan senaryolar türedi günden güne. en sonunda da olacağı oldu.
hocam; şu satırları sırf kendime gelebilmek için iki bira alıp da yazıyorum. boğazım düğümlü. ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. ama gözlerimden yaşların gelmesine de engel olamıyorum.
4 sene üst üste şampiyon olduğumuzda henüz çocuktum. ama her maçı radyodan televizyondan bir şekilde izliyordum. şampiyonluk almanakları, gazetelerin verdiği posterler vs hepsini biriktiriyordum ve her karede de bu güzel adam vardı. öyle ki kendisini artık babam gibi görüyordum. çok seviyordum abi napayım. o duruşu, konuşması, gülüşü, sevinişi, üzülüşü her şeyiyle. uefa finalindeki o ağlayışını unutamam. 2000'de gönderildiğinde hiç hazmedememiştim. hep bir gün geri gelecek diyordum ki yine geldi rahmetli özhan başkan zamanında. bu sefer elinde kötü kadro vardı, koşullar zordu, olimpiyat yollarındaydık amk. buna rağmen ligi sergen'in son dakika golüyle ikinci tamamladık. zaten tff, hakem ordusu sayesinde kaybetmiştik şampiyonluğu. başarılıydık yani. 6 yediğimiz takıma 20 puan fark atmıştık. gel gör ki diğer sezon yine gönderildi. o stattan ayrılırken taraftarın ağlaması, onun lehine verdiği tezahüratları unutamam. silinmez abi böyle şeyler hafızalardan. yine gelecek dedim, ki yine geldi. hem de en kötü zamanda. 2 yılda 2 şampiyonluk, 2 süper kupa, şl çeyrek finali. oynadığımız derbilerde sadece 2 mağlubiyet ve rakiplere karşı elde edilen psikolojik üstünlük. mükemmel bir karne yine. bu sefer gitmeyecek dedim. sir alex ferguson gibi kalacak dedim. ama dış güçler galatasaray'ın önünü kesmeliydi. ve kesti de.
2013-2014 sezonuna girerken londra'da evinde arsenal'i yenip emirates cup'ı ardından fenerbahçe'yi yenip süper kupayı aldık. sonra ne oldu. başbakan acun ve rıdvan'dan öneri aldı ve milli takımın başına fatih hocanın geçmesini istedi. padişah isteyince malum reddedilmez, tüpçü de emiri aldı tabi. fatih hoca da milli menfaatler ayağına reddedemedi. ve sonrasında türk spor medyasının iğrençlikleri ile bulan senaryolar türedi günden güne. en sonunda da olacağı oldu.
hocam; şu satırları sırf kendime gelebilmek için iki bira alıp da yazıyorum. boğazım düğümlü. ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. ama gözlerimden yaşların gelmesine de engel olamıyorum.
