15561
galatasaray taraftarı olarak ıcardi’ye duygusal bir bağ kurmamız çok normal. adam sadece gol atmadı, tribünü ateşledi, manyak fenerli babaların çocuklarını galatasaraylı yaptı, kulübün marka değerini büyüttü. fakat duygular bir yere kadar sahadaki gerçekler başka bir yerde duruyor.
ıcardi’nin düşüşünün temel sebebi bence çok net: çapraz bağ sakatlığı 30 yaş sonrası tempo kaybı. bu sakatlıktan dönen herhangi bir oyuncu zaten eski patlayıcılığını bulmakta zorlanır. ıcardi gibi kariyeri boyunca atletizmiyle değil, fark yaratan bitiriciliğiyle yaşayan bir forvet için bu kayıp iki kat hissediliyor.
ama iş sadece sakatlıkta bitmiyor. bu tip sakatlıklardan geri dönen oyuncular genelde çok çalışılarak, özel programlarla, ekstra kuvvet ve hız antrenmanlarıyla toparlanır. ıcardi’nin kariyer profili ise hiçbir zaman “çalışkan forvet” olmadı. oynayarak ritim bulan, idmansız bile sahaya çıkabilen,(ghezzal sakatlığı mevzusu) biraz da rahat bir oyuncu tipi. mesela mevzubahis sakatlığı felipe melo profesyonelliğinde bir adam yaşasa çok farklı şeyler konuşabilirdik.fakat üzülerek söylüyorum ki icardi yaklaşımı söz konusu olunca modern futbol cezayı çok ağır kesiyor.
bugün sahadaki görüntü net patlayıcılık yok, yön değiştirmeleri ağır, topsuz koşular çok az, pres zaten yok. ceza sahasına eskisi kadar sık giremiyor, sırtı dönük topu saklayamıyor, hatta zaman zaman takımın temposunu aşağı çeken bir profil çiziyor. hava toplarında zayıf kalıyor. bu durum da doğal olarak “galatasaray 10 kişi oynuyor” yorumlarını doğuruyor.
burada mesele ıcardi’ye saygısızlık değil. tam tersine, ona duyulan saygının gereği olarak gerçeği görmek. artık 90 dakikalık bir santrfor değil malesef. ama bu onu değersiz yapmıyor. doğru rol verildiğinde hala iş bitirici, hala tehlikeli, hala maç çözecek bir oyuncu. ama şu bağlamda osimhen'in sakatlık yaşadığı veya afrika kupasına gittiği bir senaryoda malesef barış alper yılmaz'ın bile arkasında.
kısacası mesele bugün ne yapabildiği. galatasaray’ın oyunu yüksek tempo, pres ve sürekli koşu üzerine kurulu. bu sistemi taşıyacak ana santrfor profili osimhen veya barış’a yakın bir oyuncu. ıcardi ise bundan sonra daha çok “son bölüm silahı” gibi kullanılmalı. tıkanan maçları çözecek kilit rolünde çok başarılı olabilir tabi artık bu rolü de kabullenmesi gerekiyor.
bu kötülemek değil, gerçekleri kabul etmek. çünkü bazen bir oyuncuya gösterilen en büyük saygı, onu olmadığı bir formata zorlamamak ve en iyi verimi alabileceği rolü ona vermektir.
ıcardi’nin düşüşünün temel sebebi bence çok net: çapraz bağ sakatlığı 30 yaş sonrası tempo kaybı. bu sakatlıktan dönen herhangi bir oyuncu zaten eski patlayıcılığını bulmakta zorlanır. ıcardi gibi kariyeri boyunca atletizmiyle değil, fark yaratan bitiriciliğiyle yaşayan bir forvet için bu kayıp iki kat hissediliyor.
ama iş sadece sakatlıkta bitmiyor. bu tip sakatlıklardan geri dönen oyuncular genelde çok çalışılarak, özel programlarla, ekstra kuvvet ve hız antrenmanlarıyla toparlanır. ıcardi’nin kariyer profili ise hiçbir zaman “çalışkan forvet” olmadı. oynayarak ritim bulan, idmansız bile sahaya çıkabilen,(ghezzal sakatlığı mevzusu) biraz da rahat bir oyuncu tipi. mesela mevzubahis sakatlığı felipe melo profesyonelliğinde bir adam yaşasa çok farklı şeyler konuşabilirdik.fakat üzülerek söylüyorum ki icardi yaklaşımı söz konusu olunca modern futbol cezayı çok ağır kesiyor.
bugün sahadaki görüntü net patlayıcılık yok, yön değiştirmeleri ağır, topsuz koşular çok az, pres zaten yok. ceza sahasına eskisi kadar sık giremiyor, sırtı dönük topu saklayamıyor, hatta zaman zaman takımın temposunu aşağı çeken bir profil çiziyor. hava toplarında zayıf kalıyor. bu durum da doğal olarak “galatasaray 10 kişi oynuyor” yorumlarını doğuruyor.
burada mesele ıcardi’ye saygısızlık değil. tam tersine, ona duyulan saygının gereği olarak gerçeği görmek. artık 90 dakikalık bir santrfor değil malesef. ama bu onu değersiz yapmıyor. doğru rol verildiğinde hala iş bitirici, hala tehlikeli, hala maç çözecek bir oyuncu. ama şu bağlamda osimhen'in sakatlık yaşadığı veya afrika kupasına gittiği bir senaryoda malesef barış alper yılmaz'ın bile arkasında.
kısacası mesele bugün ne yapabildiği. galatasaray’ın oyunu yüksek tempo, pres ve sürekli koşu üzerine kurulu. bu sistemi taşıyacak ana santrfor profili osimhen veya barış’a yakın bir oyuncu. ıcardi ise bundan sonra daha çok “son bölüm silahı” gibi kullanılmalı. tıkanan maçları çözecek kilit rolünde çok başarılı olabilir tabi artık bu rolü de kabullenmesi gerekiyor.
bu kötülemek değil, gerçekleri kabul etmek. çünkü bazen bir oyuncuya gösterilen en büyük saygı, onu olmadığı bir formata zorlamamak ve en iyi verimi alabileceği rolü ona vermektir.
