3
“yerliler kötüdür” demiyorum. ama son yıllarda bazı oyuncuların sözleriyle eylemleri arasındaki makas çok açıldı. bugün galatasaraylılığından şüphe edilmez denilen arda turan’ın bile defalarca “kartal pençesi” yaptığını unutmadık. bülent korkmaz desen 2005’te gençlerbirliği altında galatasaray taraftarına kol hareketi yaptı, sonrasında fatih terim’le sürtüştü, ardından rizespor macerası ve en sonunda taraftarı hiçe sayıp galatasaray düşmanlığıyla bilinen bir kanala çıktı. yani geçmişin büyük isimleri bile bu hatalara düşebiliyorken, günümüzde benzer örneklerin çoğalması insanı daha da üzüyor. kerem aktürkoğlu ve hakan çalhanoğlu meselesi taze zaten. şimdi de barış alper yılmaz. kerem’in fenerbahçe ile görüştüğü iddialarına gönderme yaptıktan sadece bir hafta sonra, bu kez kendisi gündeme oturuyor. fenerbahçe ile görüşmedi ama galatasaray’dan ayrılmak için baskı yapması, antrenmanlara çıkmaması, menajerini medyada konuşturup kulübün adını ucuz programlarda gezdirmesi kabul edilemez.
öte yandan yabancı oyunculara bakıyoruz: icardi’nin, osimhen’in nelerden feragat ettiğini herkes biliyor. bugün malum oyuncuların aklını karıştıran paraların 4-5 katını reddetti bu adamlar. rolland sallai, “bu kulüp için sahada ölürüm” diyor ve sahaya çıktığında o sözün hakkını veriyor. muslera’nın adını anmak bile yeterli. elmander dediğimizde hepimizin gözünün önüne aynı fotoğraf karesi geliyor. melo, jardel yıllar geçmesine rağmen hâlâ kulübü sahipleniyorlar, paylaşımlarıyla taraftarı ateşliyorlar. podolski ve sneijder hâlâ prestij sağlıyor. sanchez yönetime futbolu galatasaray’da bırakmak istediğini söylüyor. daha sayılabilecek onlarca örnek var.
elbette genelleme yapmak doğru değil. yabancılardan da hayal kırıklıkları çıktı. ama son dönemde yerlilerin yarattığı hayal kırıklığı o kadar büyük ki, insan ister istemez böyle bir karşılaştırma yapıyor. galatasaray’da acı bir gerçek var: “ben galatasaraylıyım” diyen yerli oyuncular çoğu zaman bunu sadece reklam malzemesi yapıyor. oysa kulüp tarihine damga vuran aidiyet örneklerinin çoğu, yabancılardan geliyor.
öte yandan yabancı oyunculara bakıyoruz: icardi’nin, osimhen’in nelerden feragat ettiğini herkes biliyor. bugün malum oyuncuların aklını karıştıran paraların 4-5 katını reddetti bu adamlar. rolland sallai, “bu kulüp için sahada ölürüm” diyor ve sahaya çıktığında o sözün hakkını veriyor. muslera’nın adını anmak bile yeterli. elmander dediğimizde hepimizin gözünün önüne aynı fotoğraf karesi geliyor. melo, jardel yıllar geçmesine rağmen hâlâ kulübü sahipleniyorlar, paylaşımlarıyla taraftarı ateşliyorlar. podolski ve sneijder hâlâ prestij sağlıyor. sanchez yönetime futbolu galatasaray’da bırakmak istediğini söylüyor. daha sayılabilecek onlarca örnek var.
elbette genelleme yapmak doğru değil. yabancılardan da hayal kırıklıkları çıktı. ama son dönemde yerlilerin yarattığı hayal kırıklığı o kadar büyük ki, insan ister istemez böyle bir karşılaştırma yapıyor. galatasaray’da acı bir gerçek var: “ben galatasaraylıyım” diyen yerli oyuncular çoğu zaman bunu sadece reklam malzemesi yapıyor. oysa kulüp tarihine damga vuran aidiyet örneklerinin çoğu, yabancılardan geliyor.
