7219
sosyal çevremi öyle dizayn ettim ki; anne ve baba tarafından uzak/yakın akrabalar, eşimin ailesi ve iş gereği konuşmak zorunda olduğum fenerbahçeliler dışında hiçbiri ile muhatap olmuyorum. öyle ki fenerbahçe formalı biri adres sorsa bilmiyorum diyor, su sorsa vermiyorum diyorum. beni eğlence sektöründe yer edinmiş bir şirkete bağlılık duyuyor ve bu şirketin spor alanında faaliyetlerini kendimi oraya ait hissedip destekliyorum diye terörist ilan eden bir zümreye bu ülke topraklarında savaş çıksa yardım etmem, ölse su vermem. geçtiğimiz ay çalıştığım şirketin yaptığı iş gereği baskı işinde usta olan bir taraftarları ile uzunca sohbet etmek durumunda kaldım, bağlı bulunduğum iş kolu gereği bu işin tüm sorumluluğu bana ait olduğundan en makul ödeme ile en doğru işi yaptırmaya çalışıyordum ve bu adam bu konuda en iyilerden biriydi. birkaç saatlik toplantıdan sonra konu konuyu açtı ve klasik türk sohbeti halini aldı siyaset, aile derken futbola geldik ve '' galatasaraylı mısın? fetöcüsün yani '' dedi. o an masadan kalktım, sen kimsin beni terör örgütü ile bir tutuyorsun şunun şurasında yarım saattir tanıyorsun dedim. ''aman yok şakadır, öyle şey olur mu'' derken çıktım, gittim. o andan sonra ne telefonlarım sustu, ne mailler kesildi. hiçbir şekilde tavrımdan geri adım atmadım, altı yüz bin liralık anlaşmayı başka bir şirket ile yaptım. belki bu şirketin sahibi, çalışanı, o işten ekmek kazananı da fenerbahçelidir fakat bana terörist deme cüretini göstermemiş, haddini bilmiş ve işi almıştır. hayatımda bunun gibi o kadar çok örnek var ki, eşimin dayısını evimden kovmam olsun öz amcamın evine bir daha girmemek olsun bu işin özü bana ve benim sevdiklerime saygı duyulmasıdır, bana saygı duymayan benden değildir. bu nefret ile yaşıyorum, bu nefret ile hayata tutunuyorum. yolda düşen fenerbahçeli görsem elimi uzatıp kaldırmam zira beni terör örgütleri ile bir çizgide gören birine yardım eli uzatmak insanlık değildir, aptallıktır. ben bunların gözünde şirin gözükmeyi isteyecek kadar aptal değilim.
