552
öz babamdan daha çok babalık yapan, her derdime koşan ve başım her sıkıştığında kucak açan adamı ansızın kaybettik. yine binbir küfürle iş yerine geldim bir yandan sözlüğe bakıp, bir yandan sipariş ettiğim mikrofonu bekliyordum. annem aradı, yangın sebebiyle yardımcı olabilmek ve bu esnada şahsi işlerini de görebilmek adına ödemiş'e gitmişlerdi. telefonda ağlıyor, hiçbir şey anlamıyorum. kalbi durdu dedi.. o sıcakta düşmüş bayılmış babam, ağzından köpükler saçılmış öylece kalmış orada, kim bilir kaç dakika ya da saat. hem panik atak, hem aileyi bir arada tutmak zorunda olmak.. ama benim de babam öldü, ben de evladım diyememek ve onlara bir şey olmasın diye çırpınırken, bir yandan kendimle ilgili kuruntulara sus demek.. çok zor, allah kalanların tüm sevdiklerine ve kendilerine uzun ömürler versin. 12 vatan evladının öldüğü bir gün böyle bir şey yazmak istemezdim, önce şehitlerimizden ve yaslı ailelerinden ve sonra siz yazarlardan özür dilerim sadece birkaç saat içerisinde çok yoruldum.
