1952
orman yangınlarını keyifle izleyen, “gavurlar bunlar, yansınlar cehennemde” diyen ve bile isteye yangını söndürmeyen tayfanın olduğunu bilmek, en az yangınların kendisi kadar rahatsız ediyor. pandemide ayvalık’ta bir zeytin ormanının dibinde yaşadım. fırtınada zeytinliğe yıldırım düştü ve anında yangın çıktı. oradaki itfaiyenin yanında köylülerle ben de koştum yardıma. orman yangınının nasıl hızlı ve tahmin edilemez bir felaket olduğunu birebir gördüm. ama itfaiyenin anında müdahalesinin de nasıl işe yaradığını tecrübe ettim. bizleri ve köylüleri de yönlendirdiler. yangın alanı dışını sulamayla nemlendirmemizi istediler. elden geleni yaptık ve büyümeden söndürdük.
izmir ve diğer şehir yangınlarımıza müdahale edilmediğini, sadece izlemekle yetinildiğini, bu şehirlerimizin umursanmadığını düşünmek istemiyorum. ama sanırım o şekilde oluyor maalesef. gittikçe bizlere düşmanlaşan ve hınçla canavarlaşan bir şeyin içindeyiz. bu hırçınlık, bu pislikçe saldırganlık kimseye yaramaz ve fayda da sağlamaz. uzun vadede görülecektir. bu arada jandarmamız ve ordumuz da maalesef çok pasif kalmış anladığım kadarıyla. çok yazık bu cennet ülkeye.
izmir ve diğer şehir yangınlarımıza müdahale edilmediğini, sadece izlemekle yetinildiğini, bu şehirlerimizin umursanmadığını düşünmek istemiyorum. ama sanırım o şekilde oluyor maalesef. gittikçe bizlere düşmanlaşan ve hınçla canavarlaşan bir şeyin içindeyiz. bu hırçınlık, bu pislikçe saldırganlık kimseye yaramaz ve fayda da sağlamaz. uzun vadede görülecektir. bu arada jandarmamız ve ordumuz da maalesef çok pasif kalmış anladığım kadarıyla. çok yazık bu cennet ülkeye.
