17148
şimdi söyleyeceklerimi tıpkı benim gibi şu an artık 30’larında olan kaşar dedeler anlar.
mertens, icardi, osimhen vs. çok başarılı kariyerleri oldu. hatta inanılmaz başarıları da var. hepsi futbolu bıraktığında muhtemelen wesley’den daha iyi anılacaklar. haklarıdır da, hiç itiraz etmem. ancak ben wesley’nin 4.5 yıllık galatasaray kariyerinde yaşadığı, yaşattıkları ve hissettirdiklerini başka hiçbir futbolcuda görebileceğimizi sanmıyorum. adamın daha transfer edilmeden önceki heyecanı, geldiği gün mercedes vito’nun tepesinden taraftarı selamlamasından tutun, ayrıldığı gün verdiği hüzne kadar hissettirdiği yoğunluk çok başkaydı.
mertens’in son sezonunun verdiği hüzün, icardi’nin golleri ve “aşkın olayım” etkisi, osimhen’in varlığının verdiği güven ayrı ayrı ne ise; benim gibi birkaç denyoya göre hepsi tek elde sneijder’de toplanmış gibiydi. sanki sahada rezalet oynadığında bile herhangi bir hareketiyle ivmeyi 180 derece galatasaray lehine çevirebilecek bir sihirdi bu. ya da taraftarla beraber bir şarkıyı birlikte söylemesi de öyle olabilirdi. osimhen sahadayken rakip nasıl tehdit ve baskı altındaysa, 30 yaşındaki fit bir sneijder de bunu hissettirebiliyordu. şimdi herkes ciro’ya ölüp bitiyor, ben dahil. ama xess xava’nın da inanılmaz sevimli bir bebekliği olduğunu unutmamak lazım.
sahaya dönelim, bizlerin yüzünü kara çıkartmadığı da oldu, bombok halde tamamladığı maçlar da. galatasaray’dan ayrılması elbette idari karar doğrultusunda doğruydu ama, işte kalbe laf anlatamıyorsun.
şimdi mertens, icardi ve osimhen’in hissettirdiği ne varsa, benim gibi 1990-1996 arası doğumlu birkaç yüz (belki bin olabilir) taraftar bunu tek elde sneijder için hissediyordu. bakın şaka yapmıyorum, sneijder bambaşka bir mevzuydu. şu an 20’lerinin başındaki birçok taraftarımız anlamayabilir.
şimdi, 25 mayıs’taki şampiyonluk kutlamalarını izleyince sneijder’in de burada tüm bu şekilde anılmayı hak ettiği gerçeği aklıma geldi. belki son iki sezonunda kendisi de salmıştı, belki bambaşka durumlar sebebiyle kendisini odaklayamamıştı. yine de geçen akşam bana wesley için bir “keşke” dedirtti. wesley’den daha fazlasını hak eden birisi varsa, o kesinlikle muslera’ydı.
bunu muhtemelen 2010 wc ikinciliği, 2010 cl zaferi ve özellikle ballon d’or’daki messi & cristiano’nun yanında olması sebebiyle düşünüyorum.
bambaşka bir tılsım vardı yahu bu adamda.
mertens, icardi, osimhen vs. çok başarılı kariyerleri oldu. hatta inanılmaz başarıları da var. hepsi futbolu bıraktığında muhtemelen wesley’den daha iyi anılacaklar. haklarıdır da, hiç itiraz etmem. ancak ben wesley’nin 4.5 yıllık galatasaray kariyerinde yaşadığı, yaşattıkları ve hissettirdiklerini başka hiçbir futbolcuda görebileceğimizi sanmıyorum. adamın daha transfer edilmeden önceki heyecanı, geldiği gün mercedes vito’nun tepesinden taraftarı selamlamasından tutun, ayrıldığı gün verdiği hüzne kadar hissettirdiği yoğunluk çok başkaydı.
mertens’in son sezonunun verdiği hüzün, icardi’nin golleri ve “aşkın olayım” etkisi, osimhen’in varlığının verdiği güven ayrı ayrı ne ise; benim gibi birkaç denyoya göre hepsi tek elde sneijder’de toplanmış gibiydi. sanki sahada rezalet oynadığında bile herhangi bir hareketiyle ivmeyi 180 derece galatasaray lehine çevirebilecek bir sihirdi bu. ya da taraftarla beraber bir şarkıyı birlikte söylemesi de öyle olabilirdi. osimhen sahadayken rakip nasıl tehdit ve baskı altındaysa, 30 yaşındaki fit bir sneijder de bunu hissettirebiliyordu. şimdi herkes ciro’ya ölüp bitiyor, ben dahil. ama xess xava’nın da inanılmaz sevimli bir bebekliği olduğunu unutmamak lazım.
sahaya dönelim, bizlerin yüzünü kara çıkartmadığı da oldu, bombok halde tamamladığı maçlar da. galatasaray’dan ayrılması elbette idari karar doğrultusunda doğruydu ama, işte kalbe laf anlatamıyorsun.
şimdi mertens, icardi ve osimhen’in hissettirdiği ne varsa, benim gibi 1990-1996 arası doğumlu birkaç yüz (belki bin olabilir) taraftar bunu tek elde sneijder için hissediyordu. bakın şaka yapmıyorum, sneijder bambaşka bir mevzuydu. şu an 20’lerinin başındaki birçok taraftarımız anlamayabilir.
şimdi, 25 mayıs’taki şampiyonluk kutlamalarını izleyince sneijder’in de burada tüm bu şekilde anılmayı hak ettiği gerçeği aklıma geldi. belki son iki sezonunda kendisi de salmıştı, belki bambaşka durumlar sebebiyle kendisini odaklayamamıştı. yine de geçen akşam bana wesley için bir “keşke” dedirtti. wesley’den daha fazlasını hak eden birisi varsa, o kesinlikle muslera’ydı.
bunu muhtemelen 2010 wc ikinciliği, 2010 cl zaferi ve özellikle ballon d’or’daki messi & cristiano’nun yanında olması sebebiyle düşünüyorum.
bambaşka bir tılsım vardı yahu bu adamda.
