17732
galatasaray'ın tarihinde özel bir yeri olan kalecilerden biri oldu muslera. dile kolay, tam 14 yıl. bu süre içinde neler oldu neler… kimler geldi kimler gitti. ama o hep oradaydı. ne zaman izlesem, sanki daha dün gelmiş gibi hissederdim. zaman, onunla ilgili düşününce başka türlü akıyor gibiydi. şimdi dönüp baktığımda, bu 14 yılın ne kadar uzun olduğunu fark edince insanın içine de bir hüzün oturuyor.
bir yabancı oyuncu olarak geldiği kulüpte efsaneleşip, oradan efsane olarak ayrılmak herkese nasip olmaz. umarım ileride teknik ekibin bir parçası olarak yine aramızda olur.
galatasaray gibi tutkuyla sevilen takımların taraftarları için sadece skorlar, kupalar yetmez. bu kulübün taraftarı, takımıyla gönül bağı kurar. işin içinde her zaman bir romantizm vardır, olmalıdır da. zaten böyle sevdik biz bu oyunu. eğer futbolu sadece paraya ve performansa indirgersek, o içimizi ısıtan anları, gerçek sevinçleri kaçırırız. muslera’yı sevmek, ona sahip çıkmak, vefalı olmak bana kalırsa doğal olan, doğru olandır.
bize kazandırdıkları, verdiği güven, kurduğu üstünlük kolay unutulacak şeyler değil. son zamanlarda formsuzdu belki, ama onu hemen sıradan bir profesyonel gibi görmek ve acımasızca eleştirmek haksızlık olur. yaşının etkisi var elbette ama sahadaki savunma zaafları da onun daha yıpranmış görünmesine neden oldu. son haftalarda oyunun daha derli toplu olmasıyla birlikte, belki zirve performansına dönmedi ama yine de sahaya bir şeyler koymaya devam etti. kaldı ki, yaşından bağımsız neredeyse her sezon dönemlik düşüşleri olmuştur.
eminim ki bir gün, yıllar sonra geriye dönüp bakınca "muslera vardı bizim" diyebilmenin huzuru ve gururu olacak içimde. futbolun ruhunu kaybettiği ve para girdabında boğulduğu bu dönemde, hala bir oyuncuya böyle içten bağlanabilmiş olmak ve vefa duygusuna sahip olmak bana iyi geliyor. maalesef herkes aynı duyguyu paylaşamıyor. belki de bu yüzden bazıları kulübün en büyük efsanelerinden birini böyle hissetmeden uğurlayacak ve bu gözle bakamayanlar, ne yazık ki bu duygudan da mahrum kalacaklar.
bir yabancı oyuncu olarak geldiği kulüpte efsaneleşip, oradan efsane olarak ayrılmak herkese nasip olmaz. umarım ileride teknik ekibin bir parçası olarak yine aramızda olur.
galatasaray gibi tutkuyla sevilen takımların taraftarları için sadece skorlar, kupalar yetmez. bu kulübün taraftarı, takımıyla gönül bağı kurar. işin içinde her zaman bir romantizm vardır, olmalıdır da. zaten böyle sevdik biz bu oyunu. eğer futbolu sadece paraya ve performansa indirgersek, o içimizi ısıtan anları, gerçek sevinçleri kaçırırız. muslera’yı sevmek, ona sahip çıkmak, vefalı olmak bana kalırsa doğal olan, doğru olandır.
bize kazandırdıkları, verdiği güven, kurduğu üstünlük kolay unutulacak şeyler değil. son zamanlarda formsuzdu belki, ama onu hemen sıradan bir profesyonel gibi görmek ve acımasızca eleştirmek haksızlık olur. yaşının etkisi var elbette ama sahadaki savunma zaafları da onun daha yıpranmış görünmesine neden oldu. son haftalarda oyunun daha derli toplu olmasıyla birlikte, belki zirve performansına dönmedi ama yine de sahaya bir şeyler koymaya devam etti. kaldı ki, yaşından bağımsız neredeyse her sezon dönemlik düşüşleri olmuştur.
eminim ki bir gün, yıllar sonra geriye dönüp bakınca "muslera vardı bizim" diyebilmenin huzuru ve gururu olacak içimde. futbolun ruhunu kaybettiği ve para girdabında boğulduğu bu dönemde, hala bir oyuncuya böyle içten bağlanabilmiş olmak ve vefa duygusuna sahip olmak bana iyi geliyor. maalesef herkes aynı duyguyu paylaşamıyor. belki de bu yüzden bazıları kulübün en büyük efsanelerinden birini böyle hissetmeden uğurlayacak ve bu gözle bakamayanlar, ne yazık ki bu duygudan da mahrum kalacaklar.
