hayatının merkezini galatasaray yapan insan

benim gibi yaşı ileri olan çoluk çocuk sahibi kişileri çok etkileyen bi durumdur ve maalesef tedavisi mümkün değildir. 7 yaşında gece 23 00'lerde kahve köşelerinde maç izleyerek başlamışsan hele hiç mümkünatı yoktur. gecmişe baktığında ilk hatırladığın anlardan itibaren hayatında galatasaray varsa, belki de ilk kavganı takımın için yaptıysan, bu hayatta en çok seni ağlatan, en çok seni sevindiren duyguysa hayatının en merkezinde olması doğaldır. ilk telefonu aldığında hangi galatasaray marşını zil sesi yapayim dediysen, alarm sesini hagi hagi hagi diye bağıran spikerin sesi yaptıysan hayatının merkezi değil de hayatının ta kendisi olmuştur.

hastalıklı bir durum olduğunu da belli yaştan sonra anlıyorsun ama elinden gelen bir durum yok. ha insanlar diyecek fenerli olsan napardın, iyi ki galatasaraylısın ama kazın ayağı öyle değil. bir takımı bu kadar sahipleniyorsan kazandığı galibiyet anlık iyi hissettiriyor hep sonrasıni düşünüyorsun. bir maçı kazanana kadar 40 takla atıyorsun totemler falan filan sürekli stres sahibisin hasan arda kaşıkçı'nın bir sözü var; galatasaraylılar stresten tekel 2000 kokar diye, doğru şampiyon olduktan sonra bile ertesi gün yeni sezonda ne yapacağız diye düşünmeye başlıyoruz. çünkü takımını hayatını merkezine koymak bunu gerektiriyor maalesef. düzeleceğiz inşallah ya. . ne zaman mı? mezara girince...