425
geçen sene bu saatlerde insanlar ölürken sıcak yatağımda uyuyordum. şimdi o kadar batıyor ki bu duygu, anlatamam.
öğrenir öğrenmez gittim; ne yapabildiysem yaptım, yetmedi. sonra unuttum. şimdi bakıyorum geçen bir yılda ne kadar çok boş yapmışım. takımı konuşmuşum, şampiyonluğa sevinmişim, yaran spor tweetleri paylaşmışım, sözlüğe kızmışım, kazanınca coşmuşum, kaybedince üzülmüşüm...
bugün yine hatırladım; ne kıymeti var? hiç unutmayan, hiç sevinmeyen hatta yaşamayan insanlar hala orada.
hayat devam etti tabii ki. enkazdan çıkmış çocukların gülüşünde, kalanların anılarında, ölenlerin toprağında yeşeren çiçeklerde... anlamsız, mezar başı konuşmalarının duygusallığını yaşamak şimdi vicdanımı sızlatıyor. kesinlikle duygu sömürüsü değil ama ezik bir vicdan muhasebesi...
sadece içimi dökmek istedim.
öğrenir öğrenmez gittim; ne yapabildiysem yaptım, yetmedi. sonra unuttum. şimdi bakıyorum geçen bir yılda ne kadar çok boş yapmışım. takımı konuşmuşum, şampiyonluğa sevinmişim, yaran spor tweetleri paylaşmışım, sözlüğe kızmışım, kazanınca coşmuşum, kaybedince üzülmüşüm...
bugün yine hatırladım; ne kıymeti var? hiç unutmayan, hiç sevinmeyen hatta yaşamayan insanlar hala orada.
hayat devam etti tabii ki. enkazdan çıkmış çocukların gülüşünde, kalanların anılarında, ölenlerin toprağında yeşeren çiçeklerde... anlamsız, mezar başı konuşmalarının duygusallığını yaşamak şimdi vicdanımı sızlatıyor. kesinlikle duygu sömürüsü değil ama ezik bir vicdan muhasebesi...
sadece içimi dökmek istedim.
