galatasaray

ne başarısı sevdirdi bana kendisini, ne gelip geçici insanları. izleyemediğim, yolda karşılaşsam tanıyamayacağım bir insanı idol olarak aldırdı bana. babam öğretmedi belki bu sevgiyi ama türk insanı, tarafı farketmeden ilk önce onun ismini söyledi. büyüklerimi dinlediğimde gözlerini öyle bir doldurdu ki o zaman anladım spor sadece başarı değilmiş. spor bir kültürmüş, spor bir yaşam biçimiymiş. inançmış, başarıya değil başarıya giden inanışa inanmakmış. rakip takımın yorumcusunu ağlatacak insanlar görmekmiş bu takım taraftarı olmak. bir haberle gözyaşlarıma boğulmama sebep olan insanları çıkaran bu kulübün taraftarı olmaktan gurur duyduğum gibi metin oktay, özhan canaydın gibi insanları ülkemize sunan bu kulüp sayesinde sadece galatasaraylı olmaktan değil türk olmaktan gurur duyorum. sporcu bir millet değiliz belki ama sevdik mi çok fazla severiz. hastalıkla boğuşsak da, borçlarla boğuşsak da sevdiysek tek bir düşüncemiz vardır.

neden galatasaraylısın diye soran birine başarıları değil bu kulübe üye olan insanların sevgilerini göstermek kadar gurur verici ne olabilir?

başarın olmasa da olur, varlığın yeter.