100
galatasaray taraftarının yavaş yavaş evrildiği durum, korkutucu.
galatasaray'ın her zaman türkiye'nin en başarılı kulübü olduğunu zanneden arkadaşlar, galatasaray'da eleştiri kültürünü efsanesine sayıp sövmek, hakaretler yağdırmak, bahane arıyor demek zanneden arkadaşlar tarafından biz tabii ki başarı endeksliyiz diye savunulucak durum. buna alıştıran da o hakaret edilen adamın ta kendisi.
bu arkadaşlar galatasaray tarihi 1996 yılında falan başlıyor zannediyor sanırım. bi bakın bakayım 87 öncesi döneme. oturup kemal sunal filmi de mi izlemediniz hiç, neden sürekli fenerbahçe var ekranlarda sanıyorsunuz?
çünkü galatasaray taraftarı cefakardır. 1987'ye kadar evet, türkiye'nin en büyük kulübüdür galatasaray ama en başarılısı asla değildir. her durumda, her şartta takımını desteklemeyi o cefa yıllarında öğrenir. o sayede, 1996 yılında alp yalman, ilk kez borçsuz bir kulüp bırakır. neden? çünkü taraftar her başarısızlıkta baskı kurmaz, cefasını çekmeyi, desteklemeyi bilir.
eleştiri dediğiniz şey galatasaray kültüründe vardır, evet. ama yeteneği doğrultusunda elinden geleni yapan adamı sahada galatasaray formasıyla çabalarken, kötü yaptığı bir şey yüzünden ıslıklamak eleştiri değildir. onun adı işini yapmaya çalışana mobbing yapmaktır. milyon euro alan adam nasıl pas veremez bir eleştiri değildir. olur, bazen formsuz olursun, kötü oynarsın, bazen yeteneğin bir şeyleri yapmaya yetmez.
sizin o söylediğiniz başarıya endeksli taraftar 96 sonrası fenerbahçe taraftarıdır işte tam olarak. senelerce aldıkları şampiyonlukları, pohpohlanmalarını bertaraf eden fatih terim sonrası fenerbahçe taraftarının girdiği ruh halidir. sonucu da "are you player" gibi saçmalıklar, futbolcuların dövülmesi falan olmuştur. mesela 2000'li yılların başında aziz yıldırım şımarıklıklarından sonra, kendilerini yine gelip tokatlayan fatih terim sonrası fenerbahçe taraftarının stadı yakmasıdır başarıya endeksli taraftarlık. rakibin sahanda kupa kaldırınca ışıkları söndürmektir. öyle sorunlu, sağlıksız bir ruh halidir.
böyle giderseniz onlardan bi farkınız kalmayacak. takımınızı, efsanenizi, renklerinizi desteklemek yerine "ağbi ben başarı endeksliyim yeeaaağ" itirafını yapabiliyor olmanız güzel en azından, aferin. belki bi şeylerin farkına varmanıza ön ayak olur.
galatasaray'ın her zaman türkiye'nin en başarılı kulübü olduğunu zanneden arkadaşlar, galatasaray'da eleştiri kültürünü efsanesine sayıp sövmek, hakaretler yağdırmak, bahane arıyor demek zanneden arkadaşlar tarafından biz tabii ki başarı endeksliyiz diye savunulucak durum. buna alıştıran da o hakaret edilen adamın ta kendisi.
bu arkadaşlar galatasaray tarihi 1996 yılında falan başlıyor zannediyor sanırım. bi bakın bakayım 87 öncesi döneme. oturup kemal sunal filmi de mi izlemediniz hiç, neden sürekli fenerbahçe var ekranlarda sanıyorsunuz?
çünkü galatasaray taraftarı cefakardır. 1987'ye kadar evet, türkiye'nin en büyük kulübüdür galatasaray ama en başarılısı asla değildir. her durumda, her şartta takımını desteklemeyi o cefa yıllarında öğrenir. o sayede, 1996 yılında alp yalman, ilk kez borçsuz bir kulüp bırakır. neden? çünkü taraftar her başarısızlıkta baskı kurmaz, cefasını çekmeyi, desteklemeyi bilir.
eleştiri dediğiniz şey galatasaray kültüründe vardır, evet. ama yeteneği doğrultusunda elinden geleni yapan adamı sahada galatasaray formasıyla çabalarken, kötü yaptığı bir şey yüzünden ıslıklamak eleştiri değildir. onun adı işini yapmaya çalışana mobbing yapmaktır. milyon euro alan adam nasıl pas veremez bir eleştiri değildir. olur, bazen formsuz olursun, kötü oynarsın, bazen yeteneğin bir şeyleri yapmaya yetmez.
sizin o söylediğiniz başarıya endeksli taraftar 96 sonrası fenerbahçe taraftarıdır işte tam olarak. senelerce aldıkları şampiyonlukları, pohpohlanmalarını bertaraf eden fatih terim sonrası fenerbahçe taraftarının girdiği ruh halidir. sonucu da "are you player" gibi saçmalıklar, futbolcuların dövülmesi falan olmuştur. mesela 2000'li yılların başında aziz yıldırım şımarıklıklarından sonra, kendilerini yine gelip tokatlayan fatih terim sonrası fenerbahçe taraftarının stadı yakmasıdır başarıya endeksli taraftarlık. rakibin sahanda kupa kaldırınca ışıkları söndürmektir. öyle sorunlu, sağlıksız bir ruh halidir.
böyle giderseniz onlardan bi farkınız kalmayacak. takımınızı, efsanenizi, renklerinizi desteklemek yerine "ağbi ben başarı endeksliyim yeeaaağ" itirafını yapabiliyor olmanız güzel en azından, aferin. belki bi şeylerin farkına varmanıza ön ayak olur.
