27746
ceketimizi giyerek yanında olduğum canım efsanemiz. bana en uçları gösteren birisi fatih hocam. en mutlu anlarımın bir çoğunda ya da en çok üzüldüğüm anların bazılarında hep kendisi var. 2000 ayrılığında daha 8 yaşında bir çocukken anne dayağı yemiştim çok ağladığım için. annemin bana dayak attığı tek konu da budur. 20 sene önce bana bu kadar yoğun duygular yaşatan adamın tabi ki de yanındayım, yanındayız. yöneticiler gelir gider. çoğunun tek derdi reklamlarından başka bir şey değil. elbet taraftarlardır ancak saha içiyle egoları her defasında da çatışıyor. spor maalesef, kurumsallık kısvesi altında yönetilebilecek bir şey değil, ben bu şekilde düşünüyorum. sporun amatör ruhu var, duygusu var. taraftarla takım bir olmadan ileri gidemiyor. bu birlikteliği bize sayısız kere yaşatan en büyük efsanemiz ancak ve ancak emekli olma isteği durumunda görevini bırakmalı. herkesin hocasını, efsanesini aradığı durumda reklamını yapacak 2-3 kişi uğruna hoca gibi büyük bir değer küstürülmemeli, yapıcı olunmalı.
