radu niculescu

ben 10, 11 yaşlarındayım öyle şampiyonlar ligi maçı falan bilsem, beklesem dahi uyuyakalıyorum.. neyse tabi babam gelmiş eve, bülent kaptan'dan aldığı tüm futbolcuların imzaladığı uefa forması üzerinde, elinde bira, masaya bakıyorum göz ucuyla uyanıp pasta, kola, çerez ne ararsan var. sanki yılbaşı gibi. tabi gücüm kalmamış bütün gün sokakta top koşturmaktan, uyumaya devam ediyorum ve bir anda o ses kulaklarımı tırmalıyor, babam avazı çıktığı kadar bağırıyor.. ''raaaaaadddduuuuu, koçççççum benim'' gözlerim doluyor. gol oldu diyorum ve o gece hayatımda ilk defa on yaşında bir çocuk olarak sabaha kadar babamla taksimde eğleniyorum.. belki sıradan bir maç, belki biz büyük galatasaray taraftarı için basit bir şampiyonlar ligi maçı ama benim için anlamı çok büyük.
seviyorum seni baba, seviyorum seni radu, seviyorum seni galatasaray.