27901
takım ruhu olmayan iştahsız bir insan topluluğudur 2021 - 2022 sezonu başında.
bu takımda 1-2 sezondur takımdaşlığa dair saha içinde en ufak bir şey görmüşlüğümüz yok. gol atınca takımdan birkaç kişi hariç kimse sevinmiyor. gerçekten bunun büyük bir sorun olduğunu idrak edemiyor muyuz? bakıyorsun berkan kutlu'nun sevincine, çıldıracakmış gibi seviniyor, diğerleri ise hayatlarında her şeyi kazanmışlar da paşalarımın artık sevinmekten enerjileri bitmiş gibi. yeni gelen özellikle türk futbolcular muhteşem bir adanmışlık ile başlıyorlar. oğulcan'ın mesela geçen sezon bir gol sevinci var, çok çok değerliydi. emre kılınç da hakeza çok istekli arzulu başlamıştı, berkan da. sonra takım içinde bir süre geçiyor ve bu "galatasaray için ölürüm" gibi başlamış türk - yabancı fark etmez bütün topçulardan istek arzu ortadan kaybolmuş gibi umursamaz bir tavır içine giriyorlar.
gol atmak dışında, rakipten bir topçu bizimkilerden birine sert bir faul yaptığı zaman takımdan kimse arkadaşını korumak için rakibe yürümüyor, göz dağı vermiyor. çoğu zaman rakip bizim topçuları ikişer üçer kişi araya alıyorlar. hakeme usturuplu itiraz edebilecek yetenekte kimse yok. bu takımda birçok futbolcu birbirinden nefret ediyor. tüm bunların getirdiği sonuç da şu; kimse sorumluluk almaya yanaşmıyor. geçen sezonun neredeyse tamamında gol yediğimiz hiçbir maçı çeviremememizin temel sebebi budur. arkadaşlık, birbiri içi mücadele etme, reaksiyon gösterme gibi her şey eksik. geçen sezonun şampiyonu beşiktaş'ta topçular rakibi öldürecekmiş gibi bir iştahla oynuyorlar. gol yese de bir kabullenmişlik söz konusu olmuyor. sadece futbolcuların mimiklerine bakınca bile o maçın döneceğini görebiliyorsunuz. bizimkilerin mimiklerine bakınca ise "gol yedikleri an maç gider" diyorsunuz. saha içinde takım arkadaşları kavga ederken durup onları seyreden bir takımdan ne bekliyoruz ki gerçekten?
bizim geçmişte, tarihin belki de en iyi fenerbahçe kadrolarından birkaçının elinden şampiyonluklar almamızın en temel sebebi; takım ruhu ve iştahtı. şimdi bakıyorsun kendi takım arkadaşına tekme tokat dalan bir takım olmuşuz. daha da vahimi bu ahlaksızlığı savunabilecek kadar küçük düşünen, "bizim marcao'yu kaybetmeye lüksümüz yok diyen", galatasaray'ın ne olduğunu tam olarak anlayamamış, yeni türemiş, korkunç zihniyetteki bazı taraftarlar. demem o ki rakiplerdeki iştahı gördükten sonra bu takıma 10 tane daha transfer yapsak bile onlarla yarışabileceğimizi sanmıyorum. geçen sezon şampiyon olmuş takımın topçuları yeni sezona bu kadar iştahlı girerken 2 sezondur şampiyon olamamış takımın topçularında hırs, adanmışlık, iştah hiçbirini göremiyorsun. rakip az becerikli olsa maçı kazanması da imkansız olacaktı zaten. bu takımın içindeki sorunlar ya da çözülecek ya da bizi yine rezil bir sezon bekleyecek.
bu takımda 1-2 sezondur takımdaşlığa dair saha içinde en ufak bir şey görmüşlüğümüz yok. gol atınca takımdan birkaç kişi hariç kimse sevinmiyor. gerçekten bunun büyük bir sorun olduğunu idrak edemiyor muyuz? bakıyorsun berkan kutlu'nun sevincine, çıldıracakmış gibi seviniyor, diğerleri ise hayatlarında her şeyi kazanmışlar da paşalarımın artık sevinmekten enerjileri bitmiş gibi. yeni gelen özellikle türk futbolcular muhteşem bir adanmışlık ile başlıyorlar. oğulcan'ın mesela geçen sezon bir gol sevinci var, çok çok değerliydi. emre kılınç da hakeza çok istekli arzulu başlamıştı, berkan da. sonra takım içinde bir süre geçiyor ve bu "galatasaray için ölürüm" gibi başlamış türk - yabancı fark etmez bütün topçulardan istek arzu ortadan kaybolmuş gibi umursamaz bir tavır içine giriyorlar.
gol atmak dışında, rakipten bir topçu bizimkilerden birine sert bir faul yaptığı zaman takımdan kimse arkadaşını korumak için rakibe yürümüyor, göz dağı vermiyor. çoğu zaman rakip bizim topçuları ikişer üçer kişi araya alıyorlar. hakeme usturuplu itiraz edebilecek yetenekte kimse yok. bu takımda birçok futbolcu birbirinden nefret ediyor. tüm bunların getirdiği sonuç da şu; kimse sorumluluk almaya yanaşmıyor. geçen sezonun neredeyse tamamında gol yediğimiz hiçbir maçı çeviremememizin temel sebebi budur. arkadaşlık, birbiri içi mücadele etme, reaksiyon gösterme gibi her şey eksik. geçen sezonun şampiyonu beşiktaş'ta topçular rakibi öldürecekmiş gibi bir iştahla oynuyorlar. gol yese de bir kabullenmişlik söz konusu olmuyor. sadece futbolcuların mimiklerine bakınca bile o maçın döneceğini görebiliyorsunuz. bizimkilerin mimiklerine bakınca ise "gol yedikleri an maç gider" diyorsunuz. saha içinde takım arkadaşları kavga ederken durup onları seyreden bir takımdan ne bekliyoruz ki gerçekten?
bizim geçmişte, tarihin belki de en iyi fenerbahçe kadrolarından birkaçının elinden şampiyonluklar almamızın en temel sebebi; takım ruhu ve iştahtı. şimdi bakıyorsun kendi takım arkadaşına tekme tokat dalan bir takım olmuşuz. daha da vahimi bu ahlaksızlığı savunabilecek kadar küçük düşünen, "bizim marcao'yu kaybetmeye lüksümüz yok diyen", galatasaray'ın ne olduğunu tam olarak anlayamamış, yeni türemiş, korkunç zihniyetteki bazı taraftarlar. demem o ki rakiplerdeki iştahı gördükten sonra bu takıma 10 tane daha transfer yapsak bile onlarla yarışabileceğimizi sanmıyorum. geçen sezon şampiyon olmuş takımın topçuları yeni sezona bu kadar iştahlı girerken 2 sezondur şampiyon olamamış takımın topçularında hırs, adanmışlık, iştah hiçbirini göremiyorsun. rakip az becerikli olsa maçı kazanması da imkansız olacaktı zaten. bu takımın içindeki sorunlar ya da çözülecek ya da bizi yine rezil bir sezon bekleyecek.
