yapı itibariyle
rakip takımların nefret edebileceği futbolcu tanımına dahildir.
aynı zamanda, galatasaray taraftarı'nın içindeki tepkinin vücut bulmuş halidir.
nasıl?
ve neden nefret ediliyor başkalarınca?
çünkü bizim basınımız, yıllarca alıştırdı bizleri
lugano kasaplıkllarına,
nouma ahlaksızlıklarına,
volkan küfürlerine,
emre çirkefliklerine...
uruguay kasabı, arkadan haince kafa ve tekme attığında,
emre aşık yerde kalmış, akabinde mağdur olan emre bile kırmızı kartla atılmıştı.
galatasaray'ın emeği çalınmıştı, üstüne bir de bu tür adilikler yaşanmıştı.
bir derbinin hemen ilk dakikalarında,
baros'un belki de futbol hayatının sonlarına yaklaşmasını sağlayan tekmeyi attı emre.
ayağını kırdı futbolcumuzun.
emeği çalınmıştı yine galatasaray'ın, taraftar yine nefretle dolmuştu...
bir başka derbi daha başlamadan önce, henüz ısınma hareketleri sırasında,
baroni denen ve
ırkçının aile dostu olduğunu söyleyen siyahi,
arda'mızın ayağına basmıştı kasıtlı olarak.
ısınma hareketleri sırasında ortam gerilmeye yetmişti.
futboldan çok bu konuşulmalıydı,
ipne basın bunu da geçiştirdi.
galatasaray yine haksızlığa uğramıştı, ama kimse konuşmuyordu.
bir başka derbide,
hasan'ın kafası yarılacak,
hoca'nın kaşı kanayacak,
hakan'a sopa gelecekti.
kimse bunlardan dolayı cezalandırılmayacak, aksine, takımımız gerginliğin mimarı ilan edilecekti.
yine başka bir maçta,
meireles laması hakeme tükürüyor,
yuvarlak işaretiyapıyordu.
basında herkes bir anda meireles'i savunur olmuştu.
yine hakkımız yeniyordu, yine gerim gerim geriliyorduk.
yahu sonra bir şey oldu.
felipe melo diye bir
adam geldi.
ilk yıl yeteneğini göstermiş, ancak sözleşme olayları uzayınca, klasik bir brezilyalı davranışı ile tembelliğe yönelmişti.
çok eleştiri almıştı.
ama sahaya çıktı, çatır çatır top oynadı.
yetmedi kaleye geçti,
penaltı kurtardı.
futbol adına inanılmaz işler yapıyor,
şampiyonlar ligi maçlarında takımın amigosu olup oyunda kalmamızı sağlıyordu.
gol atıyordu, gol çıkarıyordu, şutlara blok yaptığında deli gibi seviniyordu.
bu zaten, başlı başına yürek göstergesiydi ama,
melo'nun kalbimize kazınmasının altında başka bir gerçek vardı.
türk sporunun utancı ve yüz karası, ırkçı çirkef
emre belözoğlu'nu oyundan attırıyor, emre defolup giderken o'na
dil çıkartıyor, taraftarla birlikte bu işe doyasıya seviniyor,
"
sahadan siktir git" işareti yapıyordu.
bunu kınayan galatasaraylı siktirsin gitsin, bu yazıyı okumasın.
melo, kulüp tarihine geçen bir
vicdan hesaplaşmasında, galatasaray taraftarını temsil ediyordu.
twitter'dan her türlü çirkefliğe cevap veriyor, şikecileri sinir harbinde gole boğuyordu.
ahahahahahahahaha'ları bir çok çubukluya defalarca girip çıkmaya yetmişti.
ümit özat adlı maganda televizyonda çıldırıyorken, biz de bu görüntüleri kendisi sayesinde sırıtarak izliyorduk.
psikolojik üstünlük, başlı başına melo'ydu.böyle bir futbolcu, hangi takımda olursa olsun, rakip taraftarlarca sevilmezdi.
fenerbahçe'de oynasa, biz de sevmezdik.
zaten o nedenle,
milliyet'ler,
beyaz tv'ler,
ntv'ler, olur olmadık her şeyde kendisini hedef göstermeye başlamıştı.
fenerbahçe başkanı kendisi hakkında konuşuyordu,
tff başkanlığı makamındaki tüpçü müdürü kendisinin gönderilmesi gerektiğini savunuyordu.
tff başkanının elini sıkmadı melo,
türkiye kupası finalisonrası, kupa töreninde.
* kardeşim, yok böyle bir taşşak.
kimse kusura bakmasın.
nice topçulara adam dedik, bizden dedik, tavır koyması gerekir dedik bir çok şeye.
belki de hiçbiri, bu kadar adam değildi gözümüzde.
şimdi sorsanız bana, son yıllarda galatasaray'ı ezdirmeyen futbolculardan örnekler ver diye;
ilk aklıma gelen,
demirören'i ittirerek kupayı kaldıran ayhan akman,
diğeri de, taşşaklarını el arabasında taşıyan
melo...
klasik olacak ancak, daha iyisi yok bu tanımlama için;
sen sahadaki biz, biz tribündeki sen!bu iğrenç türk futbol camiasında, sen hiç eksik olma.
ekleme; bir de şöyle bir şey vardı, kısacık; (bkz:
#1457483)
Kariyer Sonu
