galatasaray'a olan sevgisinden 1 gr şüphem duymadım bugüne kadar. lakin egosunun her daim 1 adım daha önde olduğunu bilmeyen yoktur. son dönemde galatasaray'ı gerçek anlamda bataklıktan çıkarmış,
psikolojik üstünlüğü dürtüp dürtüp bazı çevrelerin götüne sokmakla beraber egosu ve galatasaray kimliği arasındaki denge (belkide en çok suç biz taraftarlarda kendisine olan sevgimizi safiyane biçimde her ortamda platformda gerçekleştirdiğimiz eylemlerle o kadar çok dile getirdik ki imparator’umuz kendisini dev aynasında görmeye başladı.) egosu tarafına kaymaya başladı. bunu gerek ünal başkana olan tavırlarından gerekse de sezon başındaki puan kaybettiğimiz maç sonu açıklamalarında rahatca görebiliriz.
yine
10 kasım 2013 fenerbahçe galatasaray maçında tribünlerin dalga amaçlı yaptığı tezahüratlardan sonra yaptığı (gbkz: “ ben artık kendimin ülkenin her tarafında herkes için ayrı bir yere konulduğumu düşünüyorum”) açıklamasıyla içine düştüğü bunalımın vehametini ortaya koyuyor. demem o ki bir kumar oynadı. hem a milli takımı son 4 maç çalıştırıp daha dünya kupasında da ismini ön plana çıkaracaktı. hem de galatasaray’ı bu sene hem şampiyon yapıp avrupada da önemli bir noktaya getirmeyi amaçlıyordu ve yine kendi ismi ön planda olacaktı. söylediğim gibi kumar oynadı ve tek kaybeden kendisi ve yine gönülden sevdiği galatasaray oldu. evet gönülden sevdiği döktüğü göz yaşlarının samimiyetine inanıyorum…
